Я прапусьціла з-за няўважлівасьці да ўласнага дзіцёнка відавочны шэдэўр ад Аленкі Андрэеўны. Сьвядомасьць схапіла толькі два апошнія радкі нейкага шалёнага акынства ( Read more... )

Слухае Аленка неяк чарговы раз свой любімы дыск зь песьнямі на словы Някляева (давайце лічыць, што гэта ўжо рэкляма ( Read more... )

Падышла толькі што да мяне з хітрай усьмешкай і сьпела:

“Уан, ту, фры, фо і файв...
На маўнтін анёлкі сьпяць”

Гэта яна нагледзелася Magic English і атрыманыя веды прыклала да "Лічылкі" - любімай песьні з альбому пра "Анёлкаў".

*

- Мама, а я вершык напісала! - падскоквае Аленка.

- Чытай.

- Пыласос, пыласос - ён гудзе як паравоз!

- Гэта не ты, гэта татка напісаў , - абломваю я малую.

- … а гэта працяг!

*

Андрэй ужо тыдзень распавядае ўсім, хто пад руку трапіць, як Аленка яго ўдзелала, зафанацеўшы ў навагоднюю ноч ад мульціка “Падаў леташні сьнег”. І я таксама хачу распавесьці.

Карацей, сядзіць ён на кухні. Няголены такі. Зь лёгкай трохдзённай шчацінай. Дачка падыходзіць, у шчаку тыцкаецца, а потым і кажа:

- Брейся-не брейся, а на ёлку не похож!

Едзем на аўтобусе паўз спортпляцоўку. Аленка Андрэеўна камэнтуе:

- Хлопцы граюць у футбол... - І нечакана дадае: - У мяне да іх любоў...

Гумар, канешне, спэцыфічны і ўнутрысямейны. Але не падумайце нічога дрэннага. Дзіцёнак проста працытаваў вершык. Абсалютна прыстойны, без аніякага эратычнага сэнсу, самі можаце ўпэўніцца:)


*

То бок як яны чыталі, я ня бачыла. Я бачыла вынік. (Такое ў нас падзяленьне працы - татка казку чытае, а пасьля я сяжу побач зь мелкай да канчатковага яе засынаньня) Гэтым разам яны чыталі пра “Вожыка ў тумане”. Татка перакладаў зь ліста. І вось прыходжу, значыцца, я. А дзецька рагоча, аж ікае ( Read more... )

Пакуль вы думаеце, што ж гэта такое намалявала Аленка (правільнага адказу пакуль няма, раскрыю яго каля дзявятай гадзіны вечара:)), яна мне пасьпела парваць мозг іншым ( Read more... )

Развешваю бялізну, мармычучы пад нос матыўчык “Come on, baby, light my fire”. Дзіцёнак побач круціцца - чакае, пакуль вада ў ванну набяжыць. Праз пэўны час бачу - сядзіць у вадзе, гуляецца з караблікамі і напявае. Прыслухоўваюся - сьпявает так: “Плыла-плыла-плыла дошка… Плыла-плыла-плыла дошка…” А матыўчык такі знаёмы-знаёмы ( Read more... )

Калісьці татка сачыніў для Аленкі вершык:

А ў Аленка, а ў Аленкі
ёсьць валёнкі па каленкі.

Днямі малая, седзячы ў ваннай на кілімчыку і разглядаючы свае ногі, перайначыла:

А ў Аленкі, а ў Аленкі
ёсьць разьбітыя каленкі.

Яшчэ не самастойны верш, але ўжо амаль не плягіят:)

*